kara

yanlızlıktı beni hüzünlendiren, yokluğundu içimi acıtan. çok şey istemedimki senden. bir damla sevgiydi özlem duyduğum, ufak bir tebessümdü beklediğim, beklemediğim bir anda telefonun ucunda sımsıcak nefesindi özlediğim. dedim ya çok şey istemedim senden.hani bir şarkı sözü var; "ben bu dünyadan, dosttan düşmandan aldım başımı gidiyorum" diye. işte tam bu dönemimde merhaba dedin bana. elimi tuttun bütün içtenliğinle, bütün sıcaklığınla ve bütün samimiyetinle.öyle bir anda geldinki bana ayakta durmakta zorlandığım, renklerden bir tek grinin olduğunu düşündüğüm, yorulduğum, tiyatronun son perdesi, son cümlede. öyle bir sarıldınki bana ve öyle bir sarıldım ki sana, kardelen gibiydim. kara, buza, soğuğa inat merhaba dedim hayata ve güneşe. bir anda her şeyimin değişimini izledim, çok hızlı bir değişimdi. başım dönüyor ayaklarımın yerden kesildiğini hissediyordum. kalbimin bir kuş gibi çırpındığını hissetmeyi bırak görüyorudum. bütün benliğimle ne olursa olsun mutluyum dedim ve sımsıkı tuttum ellerinden.gözlerine baktığımda sadece grinin değilde bütün renklerin sımsıcak ve hala var oluşunu izledim. aşkmıyıdı sana duyduğum, sevgimiydi hissettiğim, bağımlılıkmıydı düşüncelerim. adını sen koy.değişen bizmiydik hayatta veya hayatmıydı bizi değiştiren. şimdi gride kalmadı renklerimde. her şey kapkara...